آزادی یواشکی یا آزادی واقعی

میگن یه شب دزد رفت خونه یه بابایی، یارو را برد تو حیاط، یه خط با گچ دورش کشید گفت اگه پاتو از این خط بذاری اونور میکشمت. بعد با خیال راحت رفت و خونه را خالی کرد و یارو هم همونجا موند. فرداش که پلیس اومد و همسایه ها اومدن، ازش پرسیدن خوب مرد حسابی تو آخه هیچ کاری نکردی؟ طرف یه لبخند فاتحانه ای زد و گفت "چرا، من بارها یه پام را از خط گذاشتم بیرون"
حالا این شده حکایت ما مردم. سالهاس تو سرمون زدن. سالهاست این تیکه پارچه کهنه و کثیف را سرمون کردن (البته سر ما زن ها. آقایون که سرشون همیشه سربلند ایشالا). مجبورمون کردن زیبایی هامون را به بهانه حجاب پنهان کنیم. مجبورمون کردن عشقمون را به بهانه حجب و حیا سرکوب کنیم. از این که همدیگه را در آغوش بگبریم به شدت منع شدیم. چه دل خوشی دارم من. آغوش؟ گناه کبیره؟ من بیست و چند سال از بهترین سالهای زندگیم را تو اصفهان گذروندم و هنوز عاشقانه دوستش دارم، اما هیچوقت نتونستم نسیم دوست داشتنی زاینده رود را روی موهام احساس کنم. روی تنم احساس کنم. حق ما خیلی بیشتر از اینها بود. تمام حق ما توی این سالها از بین رفته. که حق آزادی لباس پوشیدن شاید ابتدایی ترینش باشه. بعد شما خانوم علینژاد عزیز میخوای با صفحه "آزادی های یواشکی" به کجا برسی؟ که دلمون خوش بشه پامون را بارها گذاشتیم اونور خط؟ خانوم زندگیمون ار دست رفته. جوونی من و میلیون ها دختر دیگه مثل من توی کفن های مشکی خشکید و از بین رفت. نه گذاشتند زندگی درست و حسابی داشته باشیم، نه گذاشتن عشق و عاشقی یاد بگیریم، نه گذاشتند از زندگی کوچکترین لذتی ببریم. همه لذت ما به عنوان دختر مدرسه ای این بود که عکس فلان خواننده را یواشکی تو کیفمون ببریم مدرسه و به همدیگه نشون بدیم. و وقتی مدرسه تموم میشد و از در میزدیم بیرون از این که این کار را کرده بودیم و کسی نگرفته بودمون به لذتی در حد ارگاسم میرسیدیم. خانوم علینژاد عزیز، من از خودم میگم که توهین به کسی نشه. اما همه شور زندگی را از تن و روح من جوون گرفتند و به جاش یه روح و تن خشکیده و پر از عقده برام باقی گذاشتند. و آخرش هم چی؟ رومون اسید پاشیدن. چون دیگه میخواستند واقعاً از روزگار پاکمون کنند. بعد من عکس یواشکی بگیرم بذارم تو فیسبوک که چی بشه؟ چی را به کی ثابت کنم؟ دل کی را خوش کنم؟ کدوم درد را درمان کنم؟
و شما شاهزاده رضا پهلوی عزیز، شما اوج هنرتون اینه که یه کاغذ دست نویس دستتون بگیرین و بگین این حرکت را پشتیبانی میکنین؟ شما از خودتون ایده ندارید؟ شاید خوب نباشه که من بخوام به شما یادآوری کنم، اما رهبران بزرگ به جای این که تو زمین حریف و با قواعد مسخره اون بازی کنند خودشون باید ابتکار بازی را به دست بگیرند. خودشون باید بازی را عوض کنند. بعد شما به عنوان شاهزاده این مملکت (اگه کسی شما را به این عنوان قبول داشته باشه البته) تازه افتادین دنبال بازی فیسبوکی و یواشکی یه خبرنگار؟  بابا شما خیلی باخالی.
***************************************
بعد از نوشتن چند تا پست اخیر ایمیل های زیادی گرفتم. بعضی ها تشکر و همدردی کرده بودن. خیلی ها هم عصبانی بودن و میخواستن من مثل قبل سکسی بنویسم. من یه توضیح بدم. من هیچوقت سکسی نویس نبودم. من اون چیزی که توی فکرم هست را مینویسم. از سکس مینویسم چون عاشقانه این کار را دوست دارم و سکس را خیلی خیلی بزرگتر از همخوابی میدونم. و از سیاست مینویسم، چون میبینم داره منجر به از بین رفتن دخترهای همشهریم میشه. من نمیتونم نوع و شیوه نوشتنم را عوض کنم. اینجا روزی بیشتر از 900 تا خواننده داره و من اگه بخوام به حرف همه گوش بدم باید کلاً تعطیلش کنم. پس لطفاً اجازه بدید سحر خودش باشه و حرف خودش را بزنه. حرفهاییش که دوست ندارین را شما نخونین، ولی نخواین عوضش کنین.